بازآ که دل هنوز به یاد تو دلبر است

بازآ دگر که سایه دیوار انتظار

بازآ، که باز مردم چشمم ز درد هجر

بازآ که از فراق تو اى غایب از نظر

اى صبح مهر بخش دل، از مشرق امید

زد نقش مهر روى تو بر دل چنان که اشک

اى رفته از برابر یاران (مشفقت)

جان از دریچه نظرم، چشم بر در است

سوزنده‌تر ز تابش خورشید محشر است

در موج خیز اشک چو کشتى، شناور است

دامن ز خون دیده چو دریاى گوهر است

بنماى رخ که طالعم از شب، سیه‌تر است

آیینه‌دار چهره‌ات اى ماه منظر است

رویت به هر چه مى نگرم در برابر است

اى به دستت تیغ تیز ذوالفقار

وارث محراب وخون صبحگاه

وارث دروازه هاى نیم سوز

وارث خون دل وتابوت وتیر

زخم دار نیم روز کزبلا

وارث مشک وفرات ودستها

وارث تشت طلا وچوب ولب

با غل وزنجیر وزندان آشنا

آشناى قبرهاى بى نشان

کى ز ماذن مى رسد فریاد تو

واى بر ما خستگان بى شکیب

واى بر ما رهروان نیمه راه

باقى حق در زمین وآسمان

بى لهیب سینه هامان طور نیست

بى فروغت روزهامان تیره ماند

زخمهاى شیعیان سر باز کرد

عشق را آغاز وانجامى نماند

در غروب روشناییها مانده ایم

قلب ما در سینه پرپر مى زند

ما ودستى کوته ودامان تو

با حسین از کربلا آغاز کن

چشمها را رخصت پرواز ده

تیغ قهر وانتقام کبریا

بعد عمرى انتظار وانتظار

سبز پوش سرزمین انتظار

انعکاس ناله هاى قعر چاه

گریه هاى صبح وشام ونیم روز

کیسه هاى نان ورطب را باز گیر

نوحه خوان غربت خون خدا

ره گشاى راه در بن بستها

صوت قرآن وتنور ونیمه شب

هم قفس در بند با موسى الرضا علیه السلام

هم نوا با گریه هاى مادران

واى بر ما گر نباشد یاد تو

گر نى جوشیم با (امن یجیب)

گر نمى آید ز سینه سوز وآه

آیه هاى لن ترانى را مخوان

شاممان را تا طلوعت نور نیست

چشمها بر آستانت خیره ماند

غربتى دیرینه را آغاز کرد

از مسلمانى بجز نامى نماند

از رواق سامرا جا مانده ایم

نیمه شبها حلقه بر در مى زند

جان بکف آماده فرمان تو

عقده هاى شیعیان را باز کن

بار دیگر عشق را آواز ده

از نیام غیبتت بیرون درآ

در بقیع سینه هامان پا گذار

ره دین بیاب از خرد چون سزاست

از این پس نباشد پیمبر دگر

بگوید خط ونامه کردگار

بدارد جهان بر یکى دینِ پاک

رسد از آسمان هر پیمبر فراز

که گیتى بدین ایستادست راست

به آخر زمان (مهدى) آید به در

کند دین پیغمبرى آشکار

برآرد ز دجّال وخیلش هلاک

شوند از پس (مهدى) اندر نماز

مهدى است که چشمه فیاض علم را

مهدى است که وقت نماز جماعتش

مهدى است که مقدم بهجت فزاى او

برتشنگان دانش وعرفان عطا کند

عیسى به صد نیاز به او اقتدا کند

دل را ز رنج ومحنت وحسرت رها کند

به شام فراقت، زوصلت سرودم

تو غایب زعاشق، کجایى که باشد

بدون حضورت، نمازى نخواندم

دلى را ندیدم، زعشقت نلرزد

همیشه همه جا، همه روز وشبها

نبودى ببینى؟ که پر بودم از تو

همه کهکشانها، به زیر پرم بود

تو احساس نابى، به شعر تر من

به آهنگ چنگ دلم مى نوازى،

تو آن بى مثالى که مثلت نباشد

تو دریاى آبى منم قطره، هرگز

نمانده قرارم، زهرم فراقت

نبودى بر من، کنار تو بودم

گواه حضورت، تمام وجودم

فضا شد معطر، زعطر سجودم

چو از تو نوشتم، چو از سرودم

به بامت پریدم، به کویت غنودم

به گاه پریدن، به اوج صعودم

چوبال دلم را به عشقت گشودم

تو جارى عشقى، به تار وبه پودم

سرود غمت را به آواى رودم

تو آن بى بدیلى، ترا آزمودم

که بى تو ندارد بقایى، وجودم

به تحریر چشمم، به آهنگ عودم